Jacqueline Roelofs-van der Linden

Is een tuin niet als het leven?

Uit de aarde opgedoken,

ben je als een knop ontloken,

groeien, bloeien is je streven.

Dus je reikhalst naar het zonlicht,

’t leven lijkt nog eindeloos,

van het eerste groene twijgje

tot de stralend-gele roos.

Is een tuin niet als het leven?

Takken vlechten er priëlen

en met lokken, winnen, strelen,

wordt de zomer je gegeven.

Je geniet van zoete vruchten,

bloemen en geminnekoos,

van het blauw vergeet-mij-nietje

tot de donkerrode roos.

Is een tuin niet als het leven?

Na ontkiemen, bloeien, rijpen,

ga je inzien en begrijpen

welke kracht je heeft gedreven.

Wat je zaaide in de lente,

blijkt vandaag niet vruchteloos,

van de volle rozenbottel

tot de prille nieuwe roos.

Is een tuin niet als het leven?

Soms moet je op adem komen,

zoek je troost bij oude bomen,

waar de stilte is gebleven.

Bloemen kleurden hier je dagen,

maar nu zijn hun stengels broos,

van de bleke paarse aster

tot de laatste witte roos.